''-"

ในวันที่พี่คิดว่ามาม่าละเลย กลับเป็นวันที่มาม่าคิดว่าพี่ไม่ได้สนใจมาม่าเลย มาม่าเหมือนไปงานสปอต์ไนท์คนเดียวเหมือนเดินอยู่คนเดียว ทั้งที่ผู้คนมากมาย รู้ว่าพี่อยากอยู่ดูงานต่อ มาม่าก็ทนให้นานที่สุดแร้วนะ มันปวดจิงๆๆ โทดที ที่ทำให้ต้องกลับก่อน เราเองก็ไม่รู้จะพูดไรมากมายได้เหมือนกัน ทำไมเราจะไม่อยากหันกลับไปมอง เราอยากหอมแก้มสักครั้งด้วยซ้ำ เราเองก็หวังให้เรีกเราสักนิด เราก้อยากจะพูด เราอยากบอกฝันดี อยากบอกว่ขับรถกลับดีๆนะ ถึงแล้วโทรบอกเราด้วย ก็คืนนี้รถเยอะ เราขึ้นมาห้องเราก็รอ ๆๆ เมื่อไหร่โทรศัพท์เราจะดัง ก็กัวพี่มอญตื่นด้วยเลยยื่นรอโทรศัพท์ที่ระเบียง แต่ก็ไม่มีเลย โทรศัพท์เงียบอย่างเคย จนเราเองต้องฉุกเฉินไปหา แต่ก็ ได้ฟังคำพูดแค่นั้น น้ำเสียงอ่ะ รู้ป่าวมันเหมมือนไม่ใส่ใจกันเลย ไม่รู้หรอว่าเรารออยู่ แร้วก็บอกให้เรานอน ไม่คิดว่าเราอยากพูดไรบ้างหรอ ??? ทุกอย่างวันนี้มะลิผิดเอง ขอโทษที่ทำให้ไม่หนุก ทั้งที่งานนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ