""""

อยากหัวเราะดังๆ ไม่ต้องคิดไรเหมือนก่อน อยากให้ความมั่นใจนั้นกลับมา ให้รู้ว่ายังไงเทอก็ไม่ทำเทอไม่มีทางนอกใจ เทอจะไม่คุยกลับใครลับหลังฉันเหมือนก่อนไม่ต้องระแวงเรื่องใครๆๆเมื่อมันคิดระแวงไปแร้วมันกู้ยังไงก็ไม่กลับ ไม่ใช่ข้อมูลในเครื่องคอม ฉันก็มีหัวใจ อาการเฉยชาไม่ได้แปลว่าไม่ใส่ใจ อะไรหลายย่างมันทำให้คนเราบางทีก็พูดยาก มันอยู่ที่ความรู้สึก ตัวเราเองเราก็น่าจะรู้ว่าเราเคยทำอะไรแร้วตอนนี้อะไรที่หายไป   กับเรื่องที่ไม่บอกกัน แร้วปล่อบให้รู้เอง มันโคตรโมโหเลยรู้ป่าว เหมือนโง่มากๆๆอ่ะ เรามั้นใจอ่ะ ว่าไงก็ไม่มีเรื่องไรแบบนั้นแน่นอน แต่จิงๆๆเรามั่นใจอยู่ฝ่ายเดียวความจิงคือสิ่งตรงข้ามกับที่เรามั่นใจแร้วมารู้ทีหลัง เหมือนตกต้นไม้เลยรู้ป่าว มันเจ็บอ่ะ แร้วใครจะยังกล้าขึ้นไปอีก นอกจากไม่ขึ้นไปแร้วยังระแวงอยู่ตลอดด้วย ก็ไม่รู้ว่าขึ้นไปจะตกลงมาอีกเมื่อไหร่ การมั่นใจจมากๆๆมันก็ไม่ดีจิงๆๆ มายก็ยังคงมองทุกอย่างเหมือนเดิม แต่คนที่มองอยู่มายอยู่ มายไม่เหมือนเดิมบาทีมันคงเล็กน้อยมากกับมายแต่กับเราไม่ใช่เรื่งมันใหญ่เสมอ มายเองก็คงมาองมาม่าไม่เหมือนเดิม แต่มาม่าก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนเดิมป่าว มองไม่เห็นตัวเองเหมือนกัน ยังคงคิดว่าเราทำตัวปกติอยู่ทุกวัน ความรู็สึก แค่เล็กน้อยมันก็สัมผัสได้ ไม่งั้นเราจะรู้ได้ไงว่าเรารักกันแค่ไหน หรือน้อยลงไปแร้วหรือยัง ความรู้สึกบ่งบอกทุกอย่างสำหรับมาม่า ตั้งแต่แรกที่คย จนเรามารักกันมาม่าก็ใช้ความรู็สึก รู้ว่ามายคือคนที่ใช่เมื่อเรารักกัน มาม่าก็รู้ว่าขาดมายไม่ได้ ความรู้สึกบอกมายังงั้น